Vorige week zaterdag (20-12) zijn we 's ochtends uit Morazzone weggereden, eerst nog even langs de bar voor een laatste echte capuccio-brioche en dan de auto in, de Alpen over en naar Kirchroa.
De rit verliep voorspoedig, alleen wat sneeuw op de weg toen we aan de noordkant van de Gottardo/Gotthard de tunnel uitkwamen, verder goed door kunnen rijden. Na een rit met wat pauzes kwamen we na een alleszins redelijke 9 uur in Kerkrade aan, waar me meteen naar Nonna Mia gingen. Maddy en de meiden hadden haar al sinds augustus niet meer gezien (alleen een keer via webcam). Toen nonna moest gaan eten zijn we naar tante Kirsten gereden en hebben we een lekkere vette friet met kroketten en frikandellen gehaald. Na 4mnd hadden we daar allemaal wel weer zin op. De meisjes bleven bij Kirsten slapen, Maddy en ik betrokken het huis van mijn ouders (die nog in Regensburg waren).
Zoals al gemeld in de vorige blog en de reacties erop, zou mijn moeder eerst zondag naar huis komen, maar door een plotse ontsteking vd wond werd dat onzeker. Zondag kregen we te horen dat ze maandag waarschijnlijk naar huis zou komen. Zondag eerst uitgeslapen, toen bij Maddy's nicht Sandra op bezoek om de nieuwste aanwinst Stella te bewonderen. 's Avonds wat chinees gegeten (verlangde ik meer naar dan naar de vette friet) en aansluitend nog even bij vrienden op visite. Maandag nog wat xmas-shopping en het huis klaar gemaakt voor Nonna's thuiskomst.
Eind van de middag kwam Nonna dan eindelijk thuis; ze zag er supergoed uit en voelde zich ook zo. Ze had zelfs zin op Spaghetti met beestjes (spaghetti met scampi in knoflook-olie).
Dinsdag had ik een bespreking in Maastricht, zijn de kids naar Ciska&Huub geweest en heeft Maddy haar voetjes en huidje nog eens laten verzorgen. Waardoor Nonna de rust had om lekker bij te komen, en dat had ze ook nodig.
Woensdag zijn de meiden en Kim met Kirsten naar de film geweest en terwijl ik in Heerlen wat rondhing heb ik nog maar mijn garderobe uitgebreid (tja... woon je naast Milaan en ga je een pak kopen in Heerlen tssss)
Woensdagavond de kindermis in de Lambertuskerk bezocht en daarna de kerst ingeluid bij nonno&nonna.
Donderdag (1e kerstdag) samen met Maddy's moeder bij mijn ouders thuis kerst gevierd en met mijn moeder ging het weer beter en beter.
2e Kerstdag (vrijdag) vieren we traditioneel met de familie van mijn moeders kant, deze keer in Vaals, met o.a. surprises. Gezien de gebeurtenissen van het afgelopen jaar een emotionele gebeurenis, met menig traantje. Maar door de goede afloop wel met een positief gevoel. Weer heerlijk om even met zijn allen bij elkaar te zijn! Ook mijn moeder heeft het goed volgehouden, die uren aan tafel en zo... Er is weer lekker gekookt, amuses, voorgerecht, soep, hoofdgerecht, kaas uit Lombardije, toetje en koffie met choco-fondue.
Zaterdag eerst uitgeslapen en uitgebuikt. Dan de noodzakelijke boodschappen voor de emigrant gehaald: pindakaas, hagelslag, appelstroop, schenkstroop voor pannenkoeken, etc.. 's Avonds de jaardienst van opa & oma Sporck in Bocholtz gevolgd door een etentje in Eys (Bie de Tantes, aanrader) met de familie Sporck. Ook die weer even allemaal gezien.
Zondag op tijd op, nog even ontbijt en toen weer terug naar huis! Nog even bij Nonna Mia langs en toen de auto in. Deze keer wat minder gestopt, weinig hoeven te remmen en dus in minder dan 8uur naar huis gereden. Het weer was lekker zonnig onderweg, alleen ten zuiden vd Alpen lag een flink pak sneeuw en ook thuis lag nog sneeuw die met de kerstdagen gevallen was (hier dus wel).
Al met al hebben we een behoorlijk drukke week gehad, hebben we veel minder gedaan dan gepland, veel minder mensen gezien dan we van plan waren (we zijn Kerkrade niet uitgeweest) maar zijn we vooral blij en opgelucht dat we gezellig kerst hebben kunnen vieren met mijn moeder als stralend middelpunt!
saluti da Morazzone e Felice Anno Nuovo!
Dagmar
Tuesday, 30 December 2008
Tuesday, 16 December 2008
Update Regensburg
Inmiddels is de operatie een week achter ons en kunnen we met iets minder terughoudendheid stellen dat het goed gaat met mijn moeder, heel goed!
Enkele uren na de operatie (vorige week dinsdag dus) heeft ze vanuit het bed op de IC al even lekker met pap en mij gekletst, de dag erna was ze echter doodmoe en heeft bijna alleen maar geslapen. Logisch en begrijpelijk natuurlijk, maar na haar opgewekte (en soms zelfs grappige) gepraat vd avodn ervoor was het toch wel een beetje teleurstellend. Donderdags was ze meteen al goed wakker en hebben we nog even kunnen kletsen voordat ze mij naar Italië terugstuurde, want daar hadden ze me harder nodig dan zij in Regensburg.
Ondertussen zijn alle infusen, slangen, drains, e.d. verwijderd en afgekoppeld en beweegt ze zich redelijk vrij in het rond. De 8 kilo die ze bij was gekomen (ze hield iets teveel vocht vast de dagen na de operatie) zijn er weer vanaf en de dokteren zijn tevreden. Dus de planning dat ze na het komende weekeinde naar huis mag lijkt ze wel te halen.
Maar hoe is het dan nu met de kanker?
Tja, heel eerlijk... de doktoren zeggen dat ze niets meer kunnen zien/vinden in het lichaam, op de foto's, de scans, e.d.. Maar om -in het geval van kanker- van genezen te praten gaat me nu nog te ver. Kanker overkomt je plots, het overkomt vaak ook diegenen waar je het niet verwacht. Mijn moeder leeft (itt haar zoon) erg gezond, heeft een goed gewicht, goed figuur, ziet er voor haar leeftijd supergoed en jong uit, heeft nooit gerookt... en toch zij! en om dan nu te zeggen dat het helemaal weg is.... tja.. maar ze is nu gewaarschuwd, kanker is te behandelen, MITS je er op tijd bij bent. We vreesden heel lang dat het TE LAAT was, maar het (b)lijkt nu dus (net) op tijd te zijn geweest. Vanaf nu regelmatig controleren en in de gaten houden. Maar daar reken ik wel op mijn vader, die brengt haar meteen naar het Klinikum in Aachen als ze ook maar iets voelt
. en gelijk heeft ie...!
Of het een wonder is, of het de wilskracht van mijn moeder is, de vele bedevaarten die er gemaakt zijn, de honderden kaarsjes die ze zelf, mijn vader, wij, de familie, vrienden en kennissen aangestoken hebben... wie zal het weten. In ieder geval wil ik iedereen bedanken voor de positieve energie die ze ons bezorgd hebben op wat voor manier dan ook!!!
Enkele uren na de operatie (vorige week dinsdag dus) heeft ze vanuit het bed op de IC al even lekker met pap en mij gekletst, de dag erna was ze echter doodmoe en heeft bijna alleen maar geslapen. Logisch en begrijpelijk natuurlijk, maar na haar opgewekte (en soms zelfs grappige) gepraat vd avodn ervoor was het toch wel een beetje teleurstellend. Donderdags was ze meteen al goed wakker en hebben we nog even kunnen kletsen voordat ze mij naar Italië terugstuurde, want daar hadden ze me harder nodig dan zij in Regensburg.
Ondertussen zijn alle infusen, slangen, drains, e.d. verwijderd en afgekoppeld en beweegt ze zich redelijk vrij in het rond. De 8 kilo die ze bij was gekomen (ze hield iets teveel vocht vast de dagen na de operatie) zijn er weer vanaf en de dokteren zijn tevreden. Dus de planning dat ze na het komende weekeinde naar huis mag lijkt ze wel te halen.
Maar hoe is het dan nu met de kanker?
Tja, heel eerlijk... de doktoren zeggen dat ze niets meer kunnen zien/vinden in het lichaam, op de foto's, de scans, e.d.. Maar om -in het geval van kanker- van genezen te praten gaat me nu nog te ver. Kanker overkomt je plots, het overkomt vaak ook diegenen waar je het niet verwacht. Mijn moeder leeft (itt haar zoon) erg gezond, heeft een goed gewicht, goed figuur, ziet er voor haar leeftijd supergoed en jong uit, heeft nooit gerookt... en toch zij! en om dan nu te zeggen dat het helemaal weg is.... tja.. maar ze is nu gewaarschuwd, kanker is te behandelen, MITS je er op tijd bij bent. We vreesden heel lang dat het TE LAAT was, maar het (b)lijkt nu dus (net) op tijd te zijn geweest. Vanaf nu regelmatig controleren en in de gaten houden. Maar daar reken ik wel op mijn vader, die brengt haar meteen naar het Klinikum in Aachen als ze ook maar iets voelt
. en gelijk heeft ie...! Of het een wonder is, of het de wilskracht van mijn moeder is, de vele bedevaarten die er gemaakt zijn, de honderden kaarsjes die ze zelf, mijn vader, wij, de familie, vrienden en kennissen aangestoken hebben... wie zal het weten. In ieder geval wil ik iedereen bedanken voor de positieve energie die ze ons bezorgd hebben op wat voor manier dan ook!!!
Tuesday, 9 December 2008
operatie volgens planning verlopen
even een korte update vanaf de gsm:
de operatie vandaag is volgens planning verlopen, dwz er zijn 3 delen lever weggesneden een stuk dikke darm rondom de brontumor.
de operatie heeft ruim 5uur geduurd (zoals verwacht)
rond 15u waren pap en ik bij haar op de IC waar ze ter bewaking tot morgenvroeg blijft. op dat moment was ze nog erg slaperig, tegen 19u was ze al wat wakkerder en monterder en maakte wat (slaperige) grapjes. daarna hebben we haar ook met rust gelaten en nu zit ik met pa in het restaurant en drinken we een flesje wijn op haar zoals ze ons had bevolen!
schöne Grüße aus Regensburg,
dagmar
de operatie vandaag is volgens planning verlopen, dwz er zijn 3 delen lever weggesneden een stuk dikke darm rondom de brontumor.
de operatie heeft ruim 5uur geduurd (zoals verwacht)
rond 15u waren pap en ik bij haar op de IC waar ze ter bewaking tot morgenvroeg blijft. op dat moment was ze nog erg slaperig, tegen 19u was ze al wat wakkerder en monterder en maakte wat (slaperige) grapjes. daarna hebben we haar ook met rust gelaten en nu zit ik met pa in het restaurant en drinken we een flesje wijn op haar zoals ze ons had bevolen!
schöne Grüße aus Regensburg,
dagmar
Monday, 8 December 2008
operatie in Regensburg
korte update:
morgen zal mijn moeder in Regensburg geopereerd worden en zal men de laatste restjes uitzaaiingen in de lever (2 plekken) wegsnijden, evenals het restantje tumor in de dikke darm. Ik vertrek binnen een uurtje naar Regensburg om daar samen met mijn vader bij haar te zijn. Hopelijk verloopt de (zware en lange operatie) voorspoedig en herstelt ze snel zodat ze met kerst weer op de been en thuis kan zijn!
Saluti,
Dagmar
morgen zal mijn moeder in Regensburg geopereerd worden en zal men de laatste restjes uitzaaiingen in de lever (2 plekken) wegsnijden, evenals het restantje tumor in de dikke darm. Ik vertrek binnen een uurtje naar Regensburg om daar samen met mijn vader bij haar te zijn. Hopelijk verloopt de (zware en lange operatie) voorspoedig en herstelt ze snel zodat ze met kerst weer op de been en thuis kan zijn!
Saluti,
Dagmar
Friday, 7 November 2008
uitslag & neerslag
Zo, daar zijn we weer. Ik ben even een tijdje rustig geweest op het BLOG-front, mede omdat het hier zo druk was en er niet echt veel nieuws te melden viel. Maar nu zijn er een aantal noemenswaardige zaken te melden. Nou eigenlijk 1 en verder vul ik het aan met wat updates uit Casa Sporck te Murazùm.
UITSLAGEN
Het belangrijkste nieuws komt uit Kerkrade, of eigenlijk uit Aachen en Regensburg. In de afgelopen weken heeft mijn moeder de (in de vorige blog) aangekondigde onderzoeken ondergaan en de resultaten zijn bekend, besproken en gewogen. Zoals reeds gemeld hebben ook de afgelopen chemo's voor een verbetering vd situatie gezorgd door de uitzaaiingen in de lever weer verder te verkleinen/verminderen. Helaas niet helemaal en ook niet helemaal vd plekken waar we dat wellicht gehoopt hadden. Er blijven 2 plekjes over op/in de lever die dus nog behandeld moeten worden. Omdat 1 plek erg dicht bij belangrijke bloedvaten ligt (maar er gelukkig niet meer in/tegen/om zoals in april/mei het geval was) besloten te artsen in Aachen hulp in te roepen van een/de specialist op het gebied van lever-operaties, een professor uit Regensburg. Na een dikke week in spanning afwachten op zijn advies/commentaar kwam gisteren dan ook vanuit zijn kant goed nieuws. Hij ziet het niet als een probleem om deze plek aan te pakken en inmiddels is alles al gepland. Volgende week krijgt ze de voorlopig laatste chemo, dan een paar weken rust en dan begin december gaat ze naar de professor in Regensburg om dit plekje (samen met het andere plekje en de tumor in de dikke darm) te laten weghalen. Volgens mij nog steeds geen routineklus en dus niet zonder risico, maar hey... we hebben nu tenminste uitzicht op een moeder met een met kerst weer gezonde lever, iets waar ik in mei niet van had durven dromen. Weer iets om naar "uit te zien" dus!
NEERSLAG
Tot zover het nieuws mbt mijn moeder.
In september en oktober hebben we jullie vanuit Italië gek gemaakt met berichten over het schitterende weer hier en terwijl jullie rond Maddy's verjaardag binnen zaten omdat het buiten regende en al erg koud was geworden zaten wij lekker op het terras in de zon te genieten van een lunch (zie foto's bij Maddy van ons uitstapje naar het Lago Maggiore).
Maar inmiddels is het ook hier Herfst geworden en ik schrijf het bewust met een hoofdletter H want dit is pas echt heftig. De regen komt al bijna 2 weken onafgebroken uit de lucht vallen en ging de afgelopen dagen soms gepaard met flinke bliksemschichten en donderslagen. Als het hier regent, dan regent het ook goed. Maar dat moet ook wel want per jaar komt hier wel 2 keer zoveel water naar beneden als in Limburg: Z-Limburg ca. 750mm/jr, Varese wel 2500mm/jr. Volgens mij komt dat omdat het hier op een beperkter aantal dagen met BAKKEN TEGELIJK uit de lucht komt. En als het dan ophoudt verdwijnen de wolken en de lucht wordt stralend blauw. Volgens de inwoners hier zullen de wintermaanden vele dagen hebben met stralend blauwe hemels (dat kan ik me ook nog wel herinneren uit 1995/1996) voor in maart/april de regen weer met bakken begint te vallen.
tot zo ver mijn zonnige nieuws met neerslachtig einde
Saluti da Murazùm (da's dialect voor Morazzone)
Dagmar
UITSLAGEN
Het belangrijkste nieuws komt uit Kerkrade, of eigenlijk uit Aachen en Regensburg. In de afgelopen weken heeft mijn moeder de (in de vorige blog) aangekondigde onderzoeken ondergaan en de resultaten zijn bekend, besproken en gewogen. Zoals reeds gemeld hebben ook de afgelopen chemo's voor een verbetering vd situatie gezorgd door de uitzaaiingen in de lever weer verder te verkleinen/verminderen. Helaas niet helemaal en ook niet helemaal vd plekken waar we dat wellicht gehoopt hadden. Er blijven 2 plekjes over op/in de lever die dus nog behandeld moeten worden. Omdat 1 plek erg dicht bij belangrijke bloedvaten ligt (maar er gelukkig niet meer in/tegen/om zoals in april/mei het geval was) besloten te artsen in Aachen hulp in te roepen van een/de specialist op het gebied van lever-operaties, een professor uit Regensburg. Na een dikke week in spanning afwachten op zijn advies/commentaar kwam gisteren dan ook vanuit zijn kant goed nieuws. Hij ziet het niet als een probleem om deze plek aan te pakken en inmiddels is alles al gepland. Volgende week krijgt ze de voorlopig laatste chemo, dan een paar weken rust en dan begin december gaat ze naar de professor in Regensburg om dit plekje (samen met het andere plekje en de tumor in de dikke darm) te laten weghalen. Volgens mij nog steeds geen routineklus en dus niet zonder risico, maar hey... we hebben nu tenminste uitzicht op een moeder met een met kerst weer gezonde lever, iets waar ik in mei niet van had durven dromen. Weer iets om naar "uit te zien" dus!
NEERSLAG
Tot zover het nieuws mbt mijn moeder.
In september en oktober hebben we jullie vanuit Italië gek gemaakt met berichten over het schitterende weer hier en terwijl jullie rond Maddy's verjaardag binnen zaten omdat het buiten regende en al erg koud was geworden zaten wij lekker op het terras in de zon te genieten van een lunch (zie foto's bij Maddy van ons uitstapje naar het Lago Maggiore).
Maar inmiddels is het ook hier Herfst geworden en ik schrijf het bewust met een hoofdletter H want dit is pas echt heftig. De regen komt al bijna 2 weken onafgebroken uit de lucht vallen en ging de afgelopen dagen soms gepaard met flinke bliksemschichten en donderslagen. Als het hier regent, dan regent het ook goed. Maar dat moet ook wel want per jaar komt hier wel 2 keer zoveel water naar beneden als in Limburg: Z-Limburg ca. 750mm/jr, Varese wel 2500mm/jr. Volgens mij komt dat omdat het hier op een beperkter aantal dagen met BAKKEN TEGELIJK uit de lucht komt. En als het dan ophoudt verdwijnen de wolken en de lucht wordt stralend blauw. Volgens de inwoners hier zullen de wintermaanden vele dagen hebben met stralend blauwe hemels (dat kan ik me ook nog wel herinneren uit 1995/1996) voor in maart/april de regen weer met bakken begint te vallen.
tot zo ver mijn zonnige nieuws met neerslachtig einde
Saluti da Murazùm (da's dialect voor Morazzone)
Dagmar
Tuesday, 14 October 2008
belangrijke weken voor de boeg
Zo, nu eens even niks over Italië, maar over de gezondheid van mijn moeder. Het is te merken dat ik hier lang niks over heb laten horen want steeds meer mensen informeren ernaar.
Op zich gaat het allemaal goed, voor zover je dat van buiten goed kunt beoordelen. Inmiddels is ook de 2e chemokuur (van weer 6 behandelingen) afgerond. Maar er worden, in afwachting van onderzoeksuitslagen (waarover zo meer), nog wat chemo's achteraan gegeven. Ook deze chemo's zijn vrijwel zonder problemen verlopen, geen last van misselijkheid, overdreven moeheid of whatsoever. Alleen zijn de haren ondertussen wat uitgedund en bij een evt. volgende chemokuur zal er wel een pruik of een hoofddoekje aan te pas gaan komen.
De komende 2 weken worden er weer diverse onderzoeken gedaan om een compleet beeld te krijgen van de situatie in darmen en lever. Een scan van de organen en met name de lever om te zien tot welk resultaat de afgelopen chemo's geleid hebben. De vorige kuur had meer dan de helft vd uitzaaiingen vernietigd en reeds tot een operabele situatie geleid. Een precaire operatie, maar in ieder geval een hoopvol uitgangspunt. Men hoopt dat de afgelopen chemo's de uitzaaiingen helemaal vernietigd hebben zodat er aan de lever niet geopereerd hoeft te worden. Verder wordt er nog een darmspiegeling gedaan om de status van de darmtumor (en bron van alle kwaad) in kaart te krijgen.
Op basis van die onderzoeken zal een team van specialisten een verdere behandeling voorstellen. Sowieso zal de darmtumor verwijderd moeten worden, en afhankelijk van de situatie van de lever zullen ook daar delen van verwijderd moeten worden. De komende weken worden dus spannend, eind oktober/begin november weten we meer!
Tot blogs/mails/chatz/bels/etc...
Dagmar & fam.
Op zich gaat het allemaal goed, voor zover je dat van buiten goed kunt beoordelen. Inmiddels is ook de 2e chemokuur (van weer 6 behandelingen) afgerond. Maar er worden, in afwachting van onderzoeksuitslagen (waarover zo meer), nog wat chemo's achteraan gegeven. Ook deze chemo's zijn vrijwel zonder problemen verlopen, geen last van misselijkheid, overdreven moeheid of whatsoever. Alleen zijn de haren ondertussen wat uitgedund en bij een evt. volgende chemokuur zal er wel een pruik of een hoofddoekje aan te pas gaan komen.
De komende 2 weken worden er weer diverse onderzoeken gedaan om een compleet beeld te krijgen van de situatie in darmen en lever. Een scan van de organen en met name de lever om te zien tot welk resultaat de afgelopen chemo's geleid hebben. De vorige kuur had meer dan de helft vd uitzaaiingen vernietigd en reeds tot een operabele situatie geleid. Een precaire operatie, maar in ieder geval een hoopvol uitgangspunt. Men hoopt dat de afgelopen chemo's de uitzaaiingen helemaal vernietigd hebben zodat er aan de lever niet geopereerd hoeft te worden. Verder wordt er nog een darmspiegeling gedaan om de status van de darmtumor (en bron van alle kwaad) in kaart te krijgen.
Op basis van die onderzoeken zal een team van specialisten een verdere behandeling voorstellen. Sowieso zal de darmtumor verwijderd moeten worden, en afhankelijk van de situatie van de lever zullen ook daar delen van verwijderd moeten worden. De komende weken worden dus spannend, eind oktober/begin november weten we meer!
Tot blogs/mails/chatz/bels/etc...
Dagmar & fam.
Thursday, 2 October 2008
de Pronto Soccorso
Met dat de opgedwarrelde stof in Casa Sporck neerdaalt keert ook de rust weer. We hebben (mede met hulp van vrienden, mijn ouders en mijn zus) de afgelopen week keihard gewerkt om de puntjes op de i gezet te krijgen. De bedden en kasten stonden grotendeels al, maar er waren nog tig dozen uit te pakken, kleren te wassen en te sorteren, speeltoestel in de tuin te plaatsen, lampen op te hangen, toch nog een kast in elkaar zetten (we vonden de schroeven pas na 2wkn zoeken), tuin verzorgen, etc. etc. etc.
Waar gehakt wordt vallen spaanders, en waar geboord wordt spat gruis in het rond en dus een gelegenheid om kennis te maken met de Italiaanse gezondheidszorg moet Maddy gedacht hebben. Bij het boren door mij mocht zij assisteren en daarbij kreeg ze een stukje gruis in haar oog. Op zich niets bijzonders, is mij ook overkomen de afgelopen weken, maar toen het na een dag of 2 toch pijnlijk werd zijn we toch maar eens de boel gaan laten controleren. Meteen naar de EHBO of toch maar even via de (nog onbekende) huisarts.
Omdat Varese potdicht zat en de EHBO dus wel eens lang zou kunnen gaan duren zijn we eerst maar naar de dokter gegaan. Op donderdagmiddag spreekuur van 15:30 tot 19:00. Dus om 15:45 namen we plaats in de volle wachtkamer (ca. 10 dames op leeftijd, 1 heer en nog 2 vrouwen van onze leeftijd). Al snel bleek dat je in een wachtkamer waar geen nummertjes getrokken kunnen worden degene die binnenkomt even informeert naar wie er als laatste voor hem/haar is binnengekomen. Zo hoef je maar op 1 kop te letten. Wij moesten er zo'n 13 proberen te onthouden . Wachten moesten we dus nog wel even, vooral toen bleek dat de dokter voor een bezoek weg was wat niet veel goeds beloofde gezien de verkeerssituatie op dat moment.... Ongeveer 3 uur (!) later waren we aan de beurt en heeft de Dottoressa ons verhaal aangehoord. "Ja, maar daarmee moet je niet hierheen komen, de volgende keer METEEN naar de Pronto Soccorso". 
Maar goed, het is een aardige dokter, die het wel leuk leek te vinden om ons al patiënt te mogen hebben en ze heeft ook meteen het ziekenhuis in Varese gebeld en geïnformeerd naar de tijden van de oogarts, er bleek nog net tijd genoeg te zijn om deze vanavond te bezoeken.
Wij dus TOCH door naar Varese, naar de Pronto Soccorso van het Ospedale del Circolo. Daar aangekomen werden we gevraagd weer even in de wachtkamer (mooi modern ziekenhuis trouwens) plaats te nemen. Maar toen we ook daar even gezeten hadden naderde toch ook wel het einde van de dienst van de oogarts, dus toch nog eens naar de balie... "Ow, goed dat u komt, zijn ze u nog niet komen halen? Ik laat u meteen even begeleiden en dus moesten we de gang uit, naar rechts, de hal door, deur 13 uit het plein over, na 100m links, de witte deur tegenover het standbeeld in. Daar werden we opgewacht door een team van 5 man/vrouw die Maddy eens even goed onder "ogen" namen . Er bleek dus idd een stukje steen ter grote van een halve mm in het hoornvlies te zitten. Dat hebben ze er met een pincet meteen uitgehaald. Druppels erin, doekje erop, pleisters erop en nog geen 5min later stonden we weer buiten, terug naar de EHBO-post, formulieren aftekenen en we mochten naar huis. Om 20:30 waren we dus thuis.....
De dag erna nog even naar de huisarts (we hoefden niet in de wachtkamer te gaan zitten, we konden gewoon doorlopen, aankloppen en even afwachten). We kregen een recept mee voor anti-biotica oogdruppels en dat was het. Het verbandje is er af, de pijn is weg en het oog is evenmooi als ervoor. Eind goed, al goed!
Verder: het gaat hartstikke goed met ons 4. We hebben het naar onze zin, voelen ons echt thuis hier en zullen het de komende weken in huis wat rustiger aan gaan doen en nog meer genieten. Het weer is duidelijk beter dan in Nederland momenteel, al kan het nog beter.
Wie heeft er trouwens gekeken naar het WK Wielrennen??? wat waren jullie indrukken van Varese en omgeving? De school van Giulia ligt trouwens op de top van de 1e beklimming (de Montello, waar Vosje in de laatste ronde de 1e demarrage plaatste) uit de route van afgelopen weekeinde.
Groetjes/Saluti,
i Sporcki
Waar gehakt wordt vallen spaanders, en waar geboord wordt spat gruis in het rond en dus een gelegenheid om kennis te maken met de Italiaanse gezondheidszorg moet Maddy gedacht hebben. Bij het boren door mij mocht zij assisteren en daarbij kreeg ze een stukje gruis in haar oog. Op zich niets bijzonders, is mij ook overkomen de afgelopen weken, maar toen het na een dag of 2 toch pijnlijk werd zijn we toch maar eens de boel gaan laten controleren. Meteen naar de EHBO of toch maar even via de (nog onbekende) huisarts.
Omdat Varese potdicht zat en de EHBO dus wel eens lang zou kunnen gaan duren zijn we eerst maar naar de dokter gegaan. Op donderdagmiddag spreekuur van 15:30 tot 19:00. Dus om 15:45 namen we plaats in de volle wachtkamer (ca. 10 dames op leeftijd, 1 heer en nog 2 vrouwen van onze leeftijd). Al snel bleek dat je in een wachtkamer waar geen nummertjes getrokken kunnen worden degene die binnenkomt even informeert naar wie er als laatste voor hem/haar is binnengekomen. Zo hoef je maar op 1 kop te letten. Wij moesten er zo'n 13 proberen te onthouden
. Wachten moesten we dus nog wel even, vooral toen bleek dat de dokter voor een bezoek weg was wat niet veel goeds beloofde gezien de verkeerssituatie op dat moment.... Ongeveer 3 uur (!) later waren we aan de beurt en heeft de Dottoressa ons verhaal aangehoord. "Ja, maar daarmee moet je niet hierheen komen, de volgende keer METEEN naar de Pronto Soccorso". Maar goed, het is een aardige dokter, die het wel leuk leek te vinden om ons al patiënt te mogen hebben en ze heeft ook meteen het ziekenhuis in Varese gebeld en geïnformeerd naar de tijden van de oogarts, er bleek nog net tijd genoeg te zijn om deze vanavond te bezoeken. Wij dus TOCH door naar Varese, naar de Pronto Soccorso van het Ospedale del Circolo. Daar aangekomen werden we gevraagd weer even in de wachtkamer (mooi modern ziekenhuis trouwens) plaats te nemen. Maar toen we ook daar even gezeten hadden naderde toch ook wel het einde van de dienst van de oogarts, dus toch nog eens naar de balie... "Ow, goed dat u komt, zijn ze u nog niet komen halen? Ik laat u meteen even begeleiden en dus moesten we de gang uit, naar rechts, de hal door, deur 13 uit het plein over, na 100m links, de witte deur tegenover het standbeeld in. Daar werden we opgewacht door een team van 5 man/vrouw die Maddy eens even goed onder "ogen" namen
. Er bleek dus idd een stukje steen ter grote van een halve mm in het hoornvlies te zitten. Dat hebben ze er met een pincet meteen uitgehaald. Druppels erin, doekje erop, pleisters erop en nog geen 5min later stonden we weer buiten, terug naar de EHBO-post, formulieren aftekenen en we mochten naar huis. Om 20:30 waren we dus thuis..... De dag erna nog even naar de huisarts (we hoefden niet in de wachtkamer te gaan zitten, we konden gewoon doorlopen, aankloppen en even afwachten). We kregen een recept mee voor anti-biotica oogdruppels en dat was het. Het verbandje is er af, de pijn is weg en het oog is evenmooi als ervoor. Eind goed, al goed!
Verder: het gaat hartstikke goed met ons 4. We hebben het naar onze zin, voelen ons echt thuis hier en zullen het de komende weken in huis wat rustiger aan gaan doen en nog meer genieten. Het weer is duidelijk beter dan in Nederland momenteel, al kan het nog beter.
Wie heeft er trouwens gekeken naar het WK Wielrennen??? wat waren jullie indrukken van Varese en omgeving? De school van Giulia ligt trouwens op de top van de 1e beklimming (de Montello, waar Vosje in de laatste ronde de 1e demarrage plaatste) uit de route van afgelopen weekeinde.
Groetjes/Saluti,
i Sporcki
Subscribe to:
Posts (Atom)