Wednesday 30 April 2008

een kaarsje voor Nonna

Vanmorgen ben ik met Maddy, de meisjes en mijn zus naar Maastricht geweest. Even een kaarsje branden voor Nonna (da's italiaans voor oma). Ze is vanmorgen begonnen aan haar eerste chemo en we hopen natuurlijk dat de chemo en/of onze kaarsjes helpen.

Ben ik zo (bij)gelovig...???
Eigenlijk niet, maar ik hoop nú, meer dan ooit, dat er IETS is dat door deze 5 kaarsjes beïnvloed kan worden opdat mijn moeder geneest.

Wat ook meespeelt is dat 15jr geleden toen ik, na een auto-ongeluk, 2 weken op de LONG IC van het AZM (waarvan 1 week in (kunstmatig) coma) heb gelegen alles uiteindelijk is goed gekomen. In die weken hebben mijn ouders, mijn zus en maddy regelmatig de OLV-kerk in Maastricht bezocht om kaarsjes voor mij te branden. Ondanks de slechte vooruitzichten (hen is in die ene week een paar keer verteld dat de situatie zeer kritiek was) leef ik nog en ben ik er toen weer snel bovenop gekomen. Voor de geïnteresseerden: ik had toen last van een ARDS. Sommigen zien hierin misschien een logische verklaring van mijn soms idiote gedrag . Maar volgens Maddy ben ik inderdaad wel veranderd sindsdien. Zelf besef ik des te beter dat het morgen voorbij kan zijn en dat we moeten genieten van elke dag: CARPE DIEM (pluk de dag) is dan ook mijn motto!

Dagmar

Monday 28 April 2008

en toen...

allereerst even iedereen bedankt voor de vele blijken van steun die ons de afgelopen dagen via krabbels, reacties, emails, sms en telefoontjes hebben bereikt. DANKJULLIEWEL!

nu we enigzins bekomen zijn van de eerste schrik die megaklap, en nu we eens goed uitgehuild hebben, en soms eens even flink stoom hebben afgeblazen (schreeuwen lucht soms echt wel op) kijken we eens vooruit naar wat er ons te wachten staat en hoe nu verder.

ondanks de zware domper die ze te verwerken heeft gekregen gaat ze ons voor in die strijd, toch grotendeels haar gevecht. wij kunnen niet meer dan haar steunen daarin.

woensdagmorgen zal ze de eerste chemokuur starten en natuurlijk hopen we allemaal dat het mee zal vallen en bovenal dat de kuur tot het gewenste resultaat leidt: het stoppen en terugdringen van de uitzaaiingen in de lever. de tumor wordt voorlopig even met rust gelaten, al zal die -als bron van alle kwaad- natuurlijk ook tzt verwijderd dienen te worden. volgens de artsen is de bestrijding van de uitzaaiingen belangrijker, en zou een operatie NU teveel kostbare tijd kosten.

iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier, ik lijk mij nog meer dan voorheen op mijn werk en plannen te storten, als ik bezig ben geeft mij dit de afleiding die ik nodig heb. met name 's ochtends en 's avonds in de auto (onderweg naar resp. van weert) heb ik echter veel tijd om zaken te overwegen en erover te prakiseren. niet altijd hou ik het dan droog. meer dan eens vraag ik me dan toch weer af: WAAROM? WAAROM ZIJ? maar goed, als het al een reden heeft kom ik daar toch niet achter.

en natuurlijk stel ik me de vraag: moeten we nu wel naar italië gaan? ik zou liegen als ik zeg dat ik niet overweeg om het af te blazen. mijn (destijds) o zo leuke 1 april-grap staat nu ineens in een ander daglicht. sinds september 2007 werken we naar de verhuizing toen en we hebben nooit aan omdraaien gedacht, maar nu twijfelen we natuurlijk wel. toen we de vermoedens van kanker te horen kregen 1,5wk geleden, gaven mijn ouders meteen aan dat we vooral onze plannen/dromen moeten doorzetten. maar een belangrijk onderdeel in het te leveren gevecht zal onze aanwezigheid zijn. aan de andere kant, en lekker positief denkend: mss is het net wel goed als ze er zometeen eens af-en-toe lekker tussenuit kunnen en ons kunnen komen opzoeken. in die relaxte omgeving, kort bij het Lago Maggiore. het is maar 8uur rijden (vorige week zelfs maar 7 ) of 1,5uur vliegen, en als we willen kunnen we snel even op-en-neer. dus gaan we voorlopig gewoon door met de voorbereidingen; ik verwacht op korte termijn het huis in kerkrade te verkopen en er één in Buggugiate (bij Varese) te kopen.

Tja... ik blijf toch twijfelen


knuffels voor iedereeen,
dagmar, maddy, giulia & giorgia

Friday 25 April 2008

een zwarte dag

vandaag (officieel gisteren) was zo mogelijk de slechtste dag uit mijn/ons leven. 

we hebben te horen gekregen dat mijn moeder kanker heeft. 

even heel in het kort: 
een tumor in de dikke darm met uitzaaiingen naar de lever. 
de tumor zelf is (in verhouding) redelijk simpel weg te halen, maar de uitzaaiingen, naar de lever verdomme, baren natuurlijk grotere zorgen. en daarom stellen de doktoren voor om zsm aan de chemo te beginnen om die uitzaaiingen te bestrijden en pas later die tumor te verwijderen. 

KUT, KLOTE, GODVERDOMME, WAAROM??? 
WAAROM??? 
WAAAAAAAROM???? 

Tuesday 1 April 2008

de emigratieplannen - het vervolg (1 april - deel 2)

beste familie&vrienden, 

ik heb nog nooit, echt nog noooooooit zo'n plezier gehad op 1 april als dit jaar. 
het is niemand gelukt om MIJ in de maling te nemen en zelf heb ik (op een paar wakkere vriendinnen na) een paar mensen lekker op het verkeerde been gezet met mijn vorige BLOG!!!(6) 

HAHAHA 
Pesce d'Aprile zoals ze in Italië zeggen op 1 april.... JAHA... één april!!!!! 

HAHAHA 
we gaan gewoon hoor, ben maar niet bang, we gaan echt wel naar Varese!!! 

Saluti da Daggy, Maddalena, Giulia e Giorgia 

ps: sorry Jolanda dat ik je mss zo heb laten schrikken, die tranen van mij waren van het lachen, niet van het huilen 
ps: goed zo Gita, Gerlinda en Suusje, jullie hadden me als enige echt door. 
ps: Chantal, vertel pap maar dat het wel goed komt, hij kan zijn gereedschap meenemen op vakantie in juli aan het Lago Maggiore

het feest gaat niet door

om maar met de deur in huis te vallen: WE GAAN NIET EMIGREREN:( 

Althans, niet naar Italia. We blijven in hier in de buurt! 
We zullen wel uit Kerkrade vertrekken, want voor mijn werk zal ik echt dichter op de randstad moeten gaan wonen. Het zal wel regio Turnhout (toch liever België dan) of zoiets worden. 

MAAR WAAROM NIET?? 
tja daar is niet één reden voor aan te geven, het is een combinatie van factoren: werk, school, hoge woningprijzen in Varese, financiële zekerheid, familie, vrienden, ... en zo kan ik nog wel door gaan. Maar wat echt de doorslag geeft is JE GEVOEL. En na een paar weken wikken-en-wegen is de knoop doorgehakt en gaan we dus niet. 

Denk nu niet dat ik/wij er blij mee zijn, we wilden echt graag gaan, maar uiteindelijk moesten we ons verstand de voorkeur geven boven ons hart, en dat doet pijn, zeker voor 2 mensen als Maddy en ik die gewend zijn meer op gevoel dan op ratio te sturen. 

anyway. jullie horen er zeker nog meer van. 

Saluti (of nee Salukes) 
Dagmar & Maddalena (of toch weer gewoon Maddy)